Loís alibèrt nasquèt a bram, en lauragués, lo 12 d’octobre de 1884, dins una familha de paisans ont se parlava occitan. los aujòls li transmetèron « l’eiretatge sagrat de nòstra lenga ». faguèt d’estudis de farmacia. foguèt tanben, a tolosa, escolan del professor josèp anglada. obtenguèt lo diplòma superior d’estudis meridionals amb un trabalh manescrit : lo libre dels cònsols de montreal (aude), tèxtes del sègle xv. al mes de desembre de 1912 se maridèt amb maria lator. aguèron un filh que moriguèt a la guèrra en 1943. s’installèt coma farmacian a montreal d’aude e i demorèt de 1912 a 1942. collaborèt a la revista de l’escolo moudino : terro d’oc. en 1923 publiquèt le lengodoucian literàri. en 1935 la societat d’estudis occitans, que loís alibèrt n’èra lo secretari, publiquèt sa gramatica occitana segon los parlars lengadocians. lo libre s’estampèt a barcelona e la publicacion foguèt finançada per joaquim cases carbó. ramon chatbèrt serà responsable de la modernizacion grafica de la segonda edicion. publiquèt una seria de cronicas lingüisticas dins occitania e dins òc, intituladas porguem nòstra lenga. malurosament, aquelas cronicas son pas estadas publicadas. moriguèt a montpelhièr lo 16 d’abrial de 1959 e foguèt enterrat a bram lo 19 d’aquel mes.
loís alibert moriguèt que son diccionari èra encara a l’estat de manescrit. sa bèla-sòrre madomaisèla lator lo dactilografièt e lo dicionnaire occitan / français, d’après les parlers languedociens sortiguèt sèt ans mai tard, en 1966, amb l’ajuda del cnrs. en 1977, l’institut d’estudis occitans publiquèt la segonda edition. aqueste obratge es lo grand diccionari de l’occitan lengadocian dins lo vestit grafic oficial a l’ieo.