Un libre es totjorn, per la quita fin-ça de las causas, un abotiment, e mai la soma dels tempses enanats e d'aqueles que demôran de viure, e primièr, d'imaginar, per assajar de los faire possibles. dins la trajectèria d'escritura en prôsa, ja plan rica, de joan ives casanàva, lo libre escafin, mai benlèu que d'autres libres, es estat concebut jol signe de la mudança e de las metamorfôsis de la vida, que se pèdon gaire percebre al moment que las vivèm, mas que s'impausan, al final, coma de movements fonses, que lo viatge n'es io revelator. jornal d'una escorreguda en orient, lo libre escafat trèba naturalament son encastre dins la cadena dels racontes grands de cèrca de se dins io contacte d'alteritats a l'encèp atrasentas e fugidissas. se pensarà, de segur, a pécout de la man de las letras d'èc, e al nicolas bouvier de man de las escrituras francesas, al sens pus larg. mas se i pèt aver quicdm de portulan è del poisson-scorpion dins aquel diari marcat de fons a cima per la dolor e la beutat del mond, s'i trobarà primièr, e mai que mai, io moment qu'una èbra se nosa e se despassa, fins a aquel abotiment que representan los dos libres que i fan resson, publicats un pauc abans, en 2007, mas que lo viatge n'es lo primièr moment, e coma la raiç, movedissa e centrala : a l'esperduda dau silenci e, mai encara. trèns per d'autres môrts.