Joan francés bladèr (1827-1900) de leitora, on estó bèra pausa jutge de patz, que's dè a la collècta deu tesaur folcloric gascon. mes que passa los collectaires deu son temps. n'i a pas nat dobte que las honts soas e siin autenticas, e que se n'explica. mes qu'ei segur tanben que honó, dramatizè, patiné dab lo son art de la prósa los contes populars. aqueth nodier, aqueth grimm de gasconha qu'ei un gran escrivan qui rend aumenatge a l'engèni popular en s'i incorporar. los contes que l'autor designa com «-epics-» que son caps d'óbras incontestats, classics de la literatura d'óc au medish títol que las óbras deus autors mei esmiraglants. nat legedor non pót escapar a la magia d'aqueras enonciacions simplas : jo sabi un conte, lo conte de la mar que canta, de la poma que dança e de l'auseron que ditz tot, a la seguretat d'ua composicion eminentament dramatica, a l'ensabatada. d'aquera gasconha illimitada per camins fantastics, a la gravetat ponhenta deus hais umans que lo recit encadena.r. lafont, c. anatole, nouvelle histoire de la littérature occitane, puf, paris, 1971.